W obecnych czasach wielu z
nas jest narażonych na uszkodzenia słuchu. Hałas uliczny czy zbyt głośne słuchanie muzyki przez słuchawki przyczyniają się do powstawania wad słuchu również
u młodych ludzi. Na szczęście większość wad da się skorygować, a nawet całkowicie
wyleczyć – jednak ważne jest, żeby jak najszybciej zdiagnozować problem. Im
wcześniej wada zostanie zdiagnozowana, tym efektywniejsze będzie leczenie.
Jak diagnozuje się wady słuchu?
Przedstawiamy kilka najpopularniejszych
badań, które wykonuje się u pacjentów z takim problem.
Najważniejszym z nich jest audiometria.
AUDIOMETRIA TONALNA
progowa to metoda badania
słuchu, w której bada się przewodnictwo słuchowe powietrzne oraz kostne, i
dzięki której można określić próg słyszenia tonów o różnej częstotliwości. Bada
się, jakie dźwięki pacjent jest w stanie usłyszeć (więc jest to badanie
subiektywne). W tym celu prowadzi się go do specjalnie izolowanego i
wytłumionego pomieszczenia, tzw. kabiny ciszy. Badany informuje każdorazowo o
usłyszeniu dźwięku generowanego z audiometru do specjalnych słuchawek do
jednego, a następnie drugiego ucha. Odtwarzane są dźwięki o różnym natężeniu w
zakresie częstotliwości 125-8000 Hz. Tak zachodzi badanie przewodnictwa
powietrznego.
Następnie wykonuje się test
na przewodnictwo kostne. Do skóry na czole lub wyrostku sutkowym przytwierdza
się tzw. słuchawkę kostną, umieszczona na opasce zakładanej na głowie.
Słuchawki pozostają, jednak czasem dla poprawy wiarygodności badania, przewód
słuchowy zewnętrzny zamyka się zatyczką. Dalsza część badania przebiega tak
samo jak badania przewodnictwa powietrznego.
Wynik badania przedstawiany
jest w formie audiogramu, który jest funkcją zależności natężenia dźwięku (mierzonego
w decybelach) od jego częstotliwości. Krzywe mają charakterystyczne kształty i
położenia w zależności od rodzaju niedosłuchu.
Przy prawidłowym słuchu,
obie krzywe leżą blisko siebie. Kiedy jedna krzywa kostne leży prawidłowo,
natomiast próg słyszenia przez powietrze jest dużo wyższy, wtedy można
podejrzewać, iż ma się do czynienia z choroba ucha zewnętrznego lub środkowego
(niedosłuch przewodzeniowy). Gdy krzywe są blisko siebie, ale maja wysoki próg
słyszalności, wada jest w uchu zewnętrznym lub w mózgu ( niedosłuch odbiorczy).
AUDIOMETRIA IMPEDANCYJNA
(z
tympanometią) umożliwia rozpoznanie stanu ucha środkowego i pozwala na
określenie: ciśnienia w uchu środkowym, istnienia bezpowietrzności lub płynu w
uchu środkowym, poziomu sztywności i odchylenia błony bębenkowej, sztywności
układu kosteczek słuchowych i stanu ucha wewnętrznego. Wykorzystuje się przy
tym odruch z mięśnia strzemiączkowego. Badanie wykonuje się za pomocą sondy
umieszczonej w zewnętrznym przewodzie słuchowym, a w jego trakcie do ucha jest
podawany ton o różnym natężeniu. Jest to bezbolesna, obiektywna metoda stosowana
nawet u dzieci, gdyż nie wymaga współpracy z pacjentem.
Pomiar polega na pobudzaniu
do drgań rezonansowych błony bębenkowej, a wraz z nią całego układu
mechanicznego ucha środkowego, za pomocą generatora dźwięków. Rezonans
występujący dla danej częstotliwości jest wykrywany za pomocą mikrofonu.
Tympanometr
AUDIOMETRIA WYSOKOCZĘSTOTLIWOŚCIOWA
to badanie, które pomaga wcześnie wykryć uszkodzenie słuchu oraz jego stopień. Ocenia próg słyszenia do 20 kHz. Audiometria wysokoczęstotliwościowa jest badaniem progowym, ponieważ służy do określenia jaki najcichszy możliwy do usłyszenia dźwięk jest w stanie usłyszeć pacjent. Jest także badaniem subiektywnym - badany w chwili, gdy usłyszy pierwszy słyszalny dla niego dźwięk w słuchawkach nausznych sygnalizuje to, naciskając przycisk.
Inne metody badania słuchu
Te badania pozwalają na ustalenie rodzaju niedosłuchu za pomocą prostych narzędzi - stroików, tzw. kamertonów. Tak jak audiometria, są nieinwazyjne i bezbolesne. Ich przeprowadzenie wymaga cichego otoczenia.
PRÓBA WEBERA
bada przewodnictwo kostne i ocenia symetrię słyszenia. Również jest badaniem subiektywnym, ponieważ pacjent ma określić, w którym uchu dźwięk słyszy głośniej po przyłożeniu drgającego stroika do czoła lub szczytu czaszki. Jeśli badany jest zdrowy to będzie słyszał jednakowo dobrze w obu uszach. Jeśli badany ma np. przewodzeniowo uszkodzony słuch dźwięk wyda mu się głośniejszy w chorym uchu. Stanie się tak, ponieważ chore ucho nie słyszy dźwięków otoczenia i skupi się wyłącznie na odbiorze dźwięków przewodzonych drogą kostną. Natomiast pacjent z odbiorczym uszkodzeniem słuchu lepiej usłyszy dźwięk w zdrowym uchu.
PRÓBA SCHWABACHA
polega na przyłożeniu drgającego stroika do wyrostka sutkowatego kości skroniowej.
Wyrostek sutkowaty zaznaczony kwadratem
Pacjent określa, ile czasu słyszał wyemitowany dźwięk. Wynik porównuje się ze średnim czasem dla zdrowego ucha - czyli 20-30 sekund - lub wynikiem badającego, zakładając, że ma prawidłowy słuch.
PRÓBA RINNEGO
Wibrujący kamerton również umieszcza się na wyrostku sutkowatym - przy czym lewe i prawe ucho badane są osobno. Gdy Pacjent zgłosi, że już nie słyszy dźwięku, przemieszcza się stroik przed małżowinę uszną. Jeśli pacjent znów usłyszy dźwięk - próba jest dodatnia. Jeśli dźwięk jest słyszalny dłużej na kości za uchem - próbę uznaje się za ujemną.
BADANIE
OTOSKOPOWE
Podstawowy atrybut
laryngologa, czyli to i owo o otoskopie.
Ból,
zapalenie ucha, szumy uszne czy inne problemy ze słuchem mogą mieć różne
przyczyny. Przy użyciu otoskopu(wziernika ucha) można określić charakter i
skalę zmian. Jest to podstawowa metoda używana przez lekarzy w celu diagnozy
przyczyn bólu. Urządzenie zbudowane jest z cylindrycznej rurki - czyli uchwytu - oraz główki z żarówką lub szkłem powiększającym. Do diagnozy używana
jest również stożkowata końcówka przeznaczona indywidualnie dla pacjenta, która
wkładana jest do ucha. Większość otoskopów posiada otwór wentylacyjny, przez który wprowadza się do ucha powietrze. Nowocześniejszy sprzęt posiada
kamerkę, która umożliwia wyświetlenie obrazu na komputerze. Dzięki otoskopowi
można ocenić drożność przewodu słuchowego - od ucha zewnętrznego aż do błony
bębenkowej.
Zanim lekarz włoży wziernik
do ucha należy dokładnie sprawdzić, czy w uchu nie ma ropy lub innych zanieczyszczeń,
potem odciągnąć małżowinę uszną do góry i do tyłu (u dziecka tylko do tyłu).
Następnie należy delikatnie włożyć urządzenie do ucha, tak aby nie stykało się z
częścią kostną - to mogłoby być bolesne. Wiązka światła oświetla przewód
słuchowy. Otwór wentylacyjny dostarcza powietrze w skutek czego następuje
poruszenie bębenka w uchu. Dzięki temu można ocenić mobilność błony bębenkowej
pod wpływem ciśnienia panującego w uchu środkowym. Jeśli bębenek porusza się w
niewłaściwy sposób wówczas oznacza to, ze u uchu znajduje się płyn. Można w ten
sposób zdiagnozować infekcję ucha, czy perforacje błony bębenkowej.
Kiedy dorobimy się zapalenia
ucha, wówczas podstawą przy diagnozowaniu tej choroby jest badanie otoskopowe.
W początkowej fazie ostrego zapalenia ucha błona będzie przekrwiona, później
nabierze żółtawej barwy i zgrubieje przez zbierający się wewnątrz ucha płyn.
Najbardziej pewnym objawem zapalenia ucha będzie wyraźnie zaczerwieniona i
wypchnięta na zewnątrz błona bębenkowa.
Zdjęcie prawidłowej błony
bębenkowej prawej.
(
http://pl.wikipedia.org/wiki/B%C5%82ona_b%C4%99benkowa#mediaviewer/File:Tympan-normal.jpg)
Współczesna medycyna daje spore możliwości leczenia wad słuchu - od korekcji wady przez noszenie aparatu słuchowego, po operację, która może całkowicie przywrócić słuch. Ważna jest jednak prawidłowa diagnoza - tak samo przy zapaleniu ucha, które, nieleczone, prowadzi czasem do poważnych powikłań. Dlatego kiedy zauważymy u siebie lub swojego bliskiego problemy ze słuchem, nie ma co zwlekać z wizytą u laryngologa. Wszystkie te badania są nieinwazyjne i bezbolesne, nie ma zatem czego się bać - za to możemy naprawdę dać sobie pomóc.
Żródła:
